Manipulacije vezane za donaciju polnih ćelija narušavaju celovitost ličnosti i isključivost bračnih odnosa, dopuštajući da se u njih umeša i treća strana.
Živimo u doba kada je neplodnost postala masovna pojava. Istovremeno, sve je prisutnije uplitanje biomedicinskih tehnologija u proces začinjanja ljudskog života, što preti duhovnom i fizičkom zdravlju ličnosti, a u isti mah šteti i tradicionalnim porodičnim odnosima, koji su temelj svake zajednice. Ideologija tzv. „repoduktivnih prava“ stvara odnos prema ljudskom životu kao prema svojevrsnom proizvodu, koji se može birati kao u supermarketu. I u Srbiji se o tome raspravlja, i nude se naročite vrste „reproduktivne pomoći“.
Kada se mladi ljudi venčavaju u Crkvi, čitaju se molitve da imaju blagosloveno potomstvo. Zato u „Osnovama socijalne koncepcije Ruske pravoslavne crkve“ jasno stoji da supružnici koji ne mogu da dobiju decu treba to da shvate kao naročiti priziv, i, po uzajamnoj saglasnosti, usvoje dete.
Ruska crkva ističe i ovo: „Manipulacije vezane za donaciju polnih ćelija narušavaju celovitost ličnosti i isključivost bračnih odnosa, dopuštajući da se u njih umeša i treća strana. Osim toga, takva praksa pojačava neodgovorno očinstvo ili materinstvo, jer je ono otvoreno oslobođeno svake obaveze prema onima koji su „telo od tela“ anonimnih donatora. Korišćenje donatorskog materijala podriva temelje porodičnih odnosa jer podrazumeva da dete, osim „socijalnih“ ima i takozvane „biološke“ roditelje. „Surogatno materinstvo“ tj. unošenje oplođene jajne ćelije u ženu koja nakon rođenja vraća dete „poručiocima“ protivprirodno je i moralno nedopustivo čak i u onim slučajevima kad se ostvaruje na nekomercijalnoj osnovi. Taj metod pretpostavlja rušenje duboke emotivne i duhovne bliskosti koja se između deteta i majke uspostavlja još tokom trudnoće. „Surogatno materinstvo“ traumira kako ženu koja nosi dete i čija se materinska osećanja gaze, tako i samo dete koje kasnije može doživeti krizu samosvesti.“ Sa pravoslavne tačke gledišta, moralno su nedopustivi i različiti oblici tzv. vantelesnog oplođenja, koji podrazumevaju pripremu, konzervaciju i namerno uništenje „suvišnih“ embriona. Upravo je na shvatanju da čak i embrioni poseduju ljudsko dostojanstvo zasnovana moralna procena abortusa, koji Crkva osuđuje.
Oplodnja neudatih žena korišćenjem donatorskih polnih ćelija ili realizacija „reproduktivnih prava“ neoženjenih muškaraca, a takođe i lica sa tzv. „nestandardnom seksualnom orijentacijom“ lišava buduće dete prava da ima i oca i majku. Upotreba reproduktivnih sredstava izvan konteksta blagoslovene porodice predstavlja suprotstavljanje Bogom danom poretku, u ime tzv. „ljudskih prava“.
dr Vladimir Dimitrijević
